Dijital dünyaya vedam Pazar akşamı Berlin'in Templin bölgesinde başlıyor. Bir okuma salonundan geliyorum ve cep telefonumda bir mesaj okumak istiyorum. Sinyal o kadar zayıf ki makale yüklenemiyor. Brandenburg sanırım sinirlendi.
Ama bunun nedeni Brandenburg değil. Ertesi sabah iPhone'umu açtığımda bunu fark ettim. “Ağ yok” diyor. Sadece Wi-Fi varsa internetim var. Artık kısa mesaj alamıyorum veya telefon görüşmesi yapamıyorum.
Rahatsızlık mı? Yardım hattı mı? Cevapsız!
Cep telefonunu açıp kapatıyorum, bir sorun belirtisi veya yardım hattı bulmak için sağlayıcımın web sitesinde (Premium SIM) arama yapıyorum. Hiç bir şey. Yeni 5G mobil ağına geçişin başarılı olduğunun bana heyecanla söylendiği numaraya bir mesaj yazıyorum. Yanıt olarak bir hata mesajı alıyorum.
Günaydın Berlin
Bülten
Kayıt olduğunuz için teşekkürler.
E-postayla bir onay alacaksınız.
Garip olan şu ki, meslektaşlarımla akıllı telefon olmadan hayatın nasıl olacağı hakkında konuşuyordum. Sadece internetten yemek sipariş edip ödeme yapabileceğiniz bir restorandaydık. Cep telefonumuza ne kadar bağımlı olduğumuzu, sınırsız ulaşılabilirliğin bizi ne kadar huzursuz ettiğini, bunun sonucunda hayatımızın nasıl değiştiğini, uyku kalitemizi, konsantre olma yeteneğimizi, ilişkilerimizi sorduk kendimize. Yalnızca arama yapmanıza ve kısa mesaj göndermenize olanak tanıyan eski kapaklı cep telefonlarını almaya karar verdik. Akıllı telefonsuz haftalar. Bizi yeniden daha özgür ve daha yaratıcı kılacak bir deney. Düşündük.
Artık deney, peygamberin yanıtladığı bir dilek gibi karşımızdadır. Ama kendimi sudan çıkmış balık gibi ne daha özgür ne de daha yaratıcı hissediyorum. Röportaj yapmak istediğim bir siyasetçi iki saat boyunca WhatsApp mesajımı okumuyor ve boşuna bana ulaşmaya çalışıyor. Artık vakti kalmadı. Mesajı çok geç okuduğum için tenis randevusu iptal oldu. Cep telefonu olmadan Uber siparişi veremem. Telefonda da taksi yok. İnsanlar bana e-posta yazıyor: “Neden telefona cevap vermiyorsun?”
Sabit hat bir alternatif olabilir. Ama telefonumuz asırlardır bozuk. Hiç tamir ettirmedik. Ne için? Kayınvalidem dışında herkes cep telefonundan arıyor.
Eski kapaklı cep telefonları moda
Akıllı telefonların artık ABD, İsveç ve Çin'de tartışmalı hale geldiğini okudum. Bilim adamları, hâlâ büyümekte olan çocuklarda beynin kullanıma bağlı olarak değiştiğini buldu. Eski kapaklı telefonlara geri dönen yetişkinler, kısa bir süre sonra yaşam kalitelerinin, evliliklerinin ve ruh sağlıklarının nasıl iyileştiğini anlatıyor.
Kocam şu anda birkaç haftalığına New York'ta, bu yüzden evliliği değerlendirmekte zorlanıyorum. Ama etrafımdaki herkesin akıllı telefonlarına baktığını ve sanki kendi kendileriyle konuşuyormuş gibi kulaklarında kulaklıkla kendi kendileriyle konuştuklarını fark ediyorum. Benim de onlardan biri olduğum tuhaf yaratıklar.
Üçüncü gün ağ sağlayıcım benimle e-posta yoluyla iletişime geçti: yazılım güncellemesi, teknik arıza, diğer kısıtlamalar. “Bunun üzerinde çok çalışıyoruz.” Dördüncü günde, “neden olan rahatsızlıktan dolayı resmi bir özür” geliyor. Telefonuma bakıyorum. 5G var. İnternet geri döndü; deneyimim sona erdi. Aslında çok yazık.
Ama bunun nedeni Brandenburg değil. Ertesi sabah iPhone'umu açtığımda bunu fark ettim. “Ağ yok” diyor. Sadece Wi-Fi varsa internetim var. Artık kısa mesaj alamıyorum veya telefon görüşmesi yapamıyorum.
Rahatsızlık mı? Yardım hattı mı? Cevapsız!
Cep telefonunu açıp kapatıyorum, bir sorun belirtisi veya yardım hattı bulmak için sağlayıcımın web sitesinde (Premium SIM) arama yapıyorum. Hiç bir şey. Yeni 5G mobil ağına geçişin başarılı olduğunun bana heyecanla söylendiği numaraya bir mesaj yazıyorum. Yanıt olarak bir hata mesajı alıyorum.
Günaydın Berlin
Bülten
Kayıt olduğunuz için teşekkürler.
E-postayla bir onay alacaksınız.
Garip olan şu ki, meslektaşlarımla akıllı telefon olmadan hayatın nasıl olacağı hakkında konuşuyordum. Sadece internetten yemek sipariş edip ödeme yapabileceğiniz bir restorandaydık. Cep telefonumuza ne kadar bağımlı olduğumuzu, sınırsız ulaşılabilirliğin bizi ne kadar huzursuz ettiğini, bunun sonucunda hayatımızın nasıl değiştiğini, uyku kalitemizi, konsantre olma yeteneğimizi, ilişkilerimizi sorduk kendimize. Yalnızca arama yapmanıza ve kısa mesaj göndermenize olanak tanıyan eski kapaklı cep telefonlarını almaya karar verdik. Akıllı telefonsuz haftalar. Bizi yeniden daha özgür ve daha yaratıcı kılacak bir deney. Düşündük.
Artık deney, peygamberin yanıtladığı bir dilek gibi karşımızdadır. Ama kendimi sudan çıkmış balık gibi ne daha özgür ne de daha yaratıcı hissediyorum. Röportaj yapmak istediğim bir siyasetçi iki saat boyunca WhatsApp mesajımı okumuyor ve boşuna bana ulaşmaya çalışıyor. Artık vakti kalmadı. Mesajı çok geç okuduğum için tenis randevusu iptal oldu. Cep telefonu olmadan Uber siparişi veremem. Telefonda da taksi yok. İnsanlar bana e-posta yazıyor: “Neden telefona cevap vermiyorsun?”
Sabit hat bir alternatif olabilir. Ama telefonumuz asırlardır bozuk. Hiç tamir ettirmedik. Ne için? Kayınvalidem dışında herkes cep telefonundan arıyor.
Eski kapaklı cep telefonları moda
Akıllı telefonların artık ABD, İsveç ve Çin'de tartışmalı hale geldiğini okudum. Bilim adamları, hâlâ büyümekte olan çocuklarda beynin kullanıma bağlı olarak değiştiğini buldu. Eski kapaklı telefonlara geri dönen yetişkinler, kısa bir süre sonra yaşam kalitelerinin, evliliklerinin ve ruh sağlıklarının nasıl iyileştiğini anlatıyor.
Kocam şu anda birkaç haftalığına New York'ta, bu yüzden evliliği değerlendirmekte zorlanıyorum. Ama etrafımdaki herkesin akıllı telefonlarına baktığını ve sanki kendi kendileriyle konuşuyormuş gibi kulaklarında kulaklıkla kendi kendileriyle konuştuklarını fark ediyorum. Benim de onlardan biri olduğum tuhaf yaratıklar.
Üçüncü gün ağ sağlayıcım benimle e-posta yoluyla iletişime geçti: yazılım güncellemesi, teknik arıza, diğer kısıtlamalar. “Bunun üzerinde çok çalışıyoruz.” Dördüncü günde, “neden olan rahatsızlıktan dolayı resmi bir özür” geliyor. Telefonuma bakıyorum. 5G var. İnternet geri döndü; deneyimim sona erdi. Aslında çok yazık.